آسیب همسترینگ معمولا با بروز دردی تیز و ناگهانی در پشت ران همراه است و با تورم، حساسیت، هماتوم، کاهش دامنه حرکتی، ضعف عضلانی و اختلال در عملکرد برای فرد آسیب دیده همراه می شود که در چند مرحله بازتوانی می توان موجب بهبود وضعیت در عضو آسیب دیده شد.
آذر معزی دانشیار گروه پزشکی ورزشی دانشگاه علوم پزشکی ایران، در مطلبی در خصوص آسیبهای همسترینگ، بیان کرد: آسیبهای همسترینگ جزء جدانشدنی ورزش‌هایی نظیر فوتبال، بسکتبال، اسکی، هاکی، راگبی، دوومیدانی و … است که در آنها نیاز به استارت و دویدن‌های سریع، ضربات محکم با پا، حرکات شتابدار و تغییر جهت‌های ناگهانی اندام تحتانی است و استرین همسترینگ به منزله کشش شدید و یا پارگی‌های میکروسکوپیک در فیبرهای عضلانی و یا بافت‌های نرم مرتبط با این عضلات است که می‌تواند در یک انتها و یا در هر جایی از طول عضله رخ دهد و براساس شدت آسیب به سه درجه تقسیم می‌شود.
وی ادامه داد: آسیب همسترینگ معمولا با بروز دردی تیز و ناگهانی در پشت ران همراه است و متعاقب آن ورزشکار دچار تورم، حساسیت، هماتوم، کاهش دامنه حرکتی، ضعف عضلانی و اختلال در عملکرد فیزیکی می‌شود. علاوه بر این ممکن است اکیموز یا تغییر رنگ در پشت ران نیز مشاهده شود.
دانشیار گروه پزشکی ورزشی دانشگاه علوم پزشکی ایران با بیان اینکه بروز آسیب همسترینگ موجب اتلاف زمان زیادی برای ورزشکاران شده و بهبودی علائم آن به طور متوسط حدود ۱۸ روز به طول می‌انجامد، گفت: این امر باعث نگرانی زیاد ورزشکاران مبتلا و مربیانشان می‌شود، بنابراین آغاز هرچه سریع‌تر برنامه‌های بازتوانی پس از وقوع آسیب از اهمیت بسزایی برخوردار است. برنامه توانبخشی آسیب همسترینگ در چند مرحله انجام می‌شود که مهم‌ترین اقدام درمانی در مرحله نخست بروز آسیب استفاده از رژیم PRICE است.
معزی افزود: همچنین برای کنترل درد و تسریع در بهبودی ضایعه می‌توان از مدالیته‌های فیزیوتراپی بهره برد، در مرحله بعدی پس از درد و تسریع بهبودی ضایعه می‌توان از مدالیته‌های فیزیوتراپی بهره برد. پس از آن که درد و علائم موضع ضایعه کاهش یافت ورزشکار می‌تواند با انجام انقباضات استاتیک عضلات همسترینگ به حفظ قدرت عضلات مذکور و تسریع روند ترمیمی آن کمک کند و با کنترل علائم آسیب، مرحله ورزش درمانی شروع می‌شود.
به گفته وی اولین برنامه‌های ورزش درمانی که برای استرین همسترینگ تجویز می‌شود حرکات کششی عضله به صورت بسیار ملایم و آهسته در محدوده بدون درد است. استفاده از حرکات شدید کششی در این مرحله ممکن است منجر به تشدید تورم، بروز خونریزی مجدد در موضع و تشدید علائم ورزشکار شود. در مرحله بعد با بهبود ضایعه، کاهش درد و ازدیاد دامنه حرکتی، ورزشکار می‌تواند از انقباضات ایزوتوئیک برای تقویت عضلات همسترینگ و سایر عضلات اندام تحتانی و نیز Core Stabilization Exercise استفاده کند، ضمن این که تمرینات نوروماسکولار و حرکات ابتدایی فانکشنال برای ورزشکار مصدوم تجویز می‌شود و در مرحله نهایی تمریناتی نظیر دویدن و Sports Specific نیز به برنامه‌های بازتوانی افزوده می‌شود تا به تدریج ورزشکار آماده بازگشت به فعالیت‌های ورزشی شود.